De Babbelaar Februari 2023

Dag lezer,
Sta me toe nog even terug te blikken op de Kerstwake op 24 december in de namiddag hier in huis. De kapel was mooi versierd, het was lekker warm (ook buiten), we zongen samen ‘Adeste fideles’ en luisterden naar mooie verhalen. Eén ervan is me bijzonder bijgebleven: het Kerstverhaal als parabel van de os ...
Ergens ver van hier leefde een eenzame os.
Hij was te oud voor het zware werk en verveelde zich. Op een avond klonk er gestommel en vlakbij de stal zag hij een kleine ezel. “Het is zo koud - rilde het dier - mag ik hier schuilen?” Vriendelijk knikte de os: “Natuurlijk! Er is plaats genoeg, kom binnen.” “Ik kan nergens terecht, klonk het sip. Ze spotten omdat ik klein ben en noemen me dom en lui.” “Dat ken ik, zuchtte de os, de wereld is hard. Ik ben oud en tel niet meer mee, niemand ziet nog naar me om.” Triest keek hij om zich heen en ging liggen. Voorzichtig vlijde de jonge ezel zich tegen hem aan en zei: “Maar ik ben heel blij dat jij er bent!” Hij voelde zich veilig bij de oude os en kreeg het stilaan wat warmer. Even later schrokken ze op … er stond warempel weer iemand bij de stal! “Weten jullie raad, ik ben verloren gelopen?” klonk het. De os riep ook dit arme schaap naar binnen, troostte het en beloofde om de volgende dag te helpen zoeken naar de kudde. En de ezel zei: “Ik zal jou dragen als je moe wordt, lasten dragen is mijn taak.” Opgelucht knikte het schaapje en het proefde wat van het hooi. Algauw viel het uitgeput in slaap terwijl de os zijn warme adem blies. Tevreden keek de ezel toe en glimlachte …
En zie, dié avond kwam een engel voorbij: “Hier moet het zijn”, dacht hij. De engel zag hoe de dieren elkaar nabij waren.
“Deze plek is ‘warm’ genoeg om het Kind te laten geboren worden” dacht hij hardop. Zo gebeurde het dat diezelfde nacht de vrouw en haar man uiteindelijk beschutting vonden in een doodgewone stal. En de os, de ezel en het schaapje waren de eerste getuigen van het wondere gebeuren. Het kerstverhaal hebben we al zo vaak gehoord, we zien het ook afgebeeld in de vele kerststallen, maar nog nooit stond ik stil bij wat eraan vooraf ging. Jij wel? 
Het doet me denken aan warme nesten zoals dat thuis en dat van ons in Regina Coeli, aan hoe dieren en natuur een wezenlijk verschil maken, aan Engelen van mensen zoals jijzelf, aan elkaar dragen als het even wat moeilijker wordt, aan dromen en realisaties. Benieuwd of het verhaal in jou ook zoveel losmaakt?
Ondertussen hebben we december losgelaten en is januari 2023 ook bijna op z’n eind. Lichtmis komt er bijna aan (kan het niet helpen dat ik spontaan aan lekkere pannenkoeken denk), Valentijn, Bal Masqué, ... en dan de Lente! Benieuwd hoe het grasplein rond de vogelkooi er op dat moment zal uitzien (tip van de sluier: vrijwilliger André stak er vorig jaar ongelofelijk veel bloembollen in de grond) ...
Naar goede gewoonte: veel leesplezier en een dikke dankjewel aan de werkgroep Media om opnieuw een mooie Babbelaar samen te stellen.
Hartelijke groet,
Els.