Martha, 72 jaar
Mijn mama kreeg op 26 juli 2007 de diagnose dementie. Als enige dochter stond mijn wereld stil! Ik heb mijn mama nog zoveel als mogelijk thuis verzorgd tot we er beiden aan onderdoor gingen.
Mijn mama voelde dat het haar niet meer lukte om de controle over haar leven te behouden. Ik verloor mijn geduld, verloor mijn mama en had geen grip meer op mijn eigen gezin. Ik zat op mijn tandvlees, zoals ze dat noemen. Mijn arts vertelde mij over “Maretak”: een kleinschalige woonvorm, waar mensen met dementie zo normaal als mogelijk verder leven. Ik informeerde en voelde dat dit een thuis voor mijn mama zou zijn. Het was zeker niet evident maar toch heb ik de stap gezet. Zonder dat ik iets zei, zag het team van “Maretak” mijn angst en mijn verdriet. Hoe hoog de drempel toen ook was, zo laag is hij nu. Ik kan opnieuw op bezoek gaan zoals thuis, ik kan weer “dochter” zijn. Het toezicht kan ik overlaten aan deskundigen.
Maretak is een kleinschalige genormaliseerde woonvorm waar 9 mensen met dementie kunnen wonen en van een bijzondere aangepaste zorg en opvang kunnen genieten. De zorg richt zich op wat de dementerende bewoner nog kan, waarbij gestreefd wordt naar een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven in een huiselijke, veilige en geborgen sfeer.
